Jaloers of een bevestiging

Pas las ik in een nieuwsbrief van een collega, Marloes de Vries (www.marloesdevries.com), dat ze wel eens jaloers is op andere kunstenaars. En ze vroeg zich af wat daar dan onder kan zitten.

Het zette mij aan het denken. Want ook ik ken dat gevoel: waarom heeft zij zoveel volgers op Instagram, waarom mag hij in dat museum exposeren, waarom kwam ik niet op dat ene briljante idee?

Herken je dat? Als kunstenaar, of vanuit een ander beroep?

Het meest lastig vind ik het als ik op een expositie werk tegenkom waarin ik verwantschap zie met mijn eigen werk. Mijn eerste reactie is dan vaak iets van jaloezie, een gevoel van te laat zijn, me minder te voelen. Waarom is dit werk hier wel te zien en dat van mij niet?

Maar dat is kijken met een negatieve bril, kijken vanuit concurrentie. En dan kan ik zomaar gaan balen van waar ik mee bezig ben. En daar baal ik dan ook weer van (of eigenlijk van mezelf) terwijl ik niets liever wil en ook niet anders kan dan kunstenaar zijn.

Dus zet ik mezelf er dan weer toe aan om het positief te bekijken: hé, blijkbaar is er plek voor dit soort werk, is er een verhaal dat meer mensen bezig houdt, past dit werk in deze tijd. En dan geeft het een gevoel van urgentie, van gezamenlijkheid, van mogelijkheden. Dan is het een bevestiging om door te gaan op mijn eigen pad. Mijn eigen plan te trekken, mijn eigen gevoel te volgen. En mezelf te laten zien, hoe kwetsbaar dat soms ook voelt. Omdat ik niet anders kan en omdat ik er meestal blij van word!

En o ja, soms zijn het voor mij nieuwe, onbekende kunstenaars waar ik verwantschap mee zie, maar soms ook heel bekende. Soms zijn ze ook echt beter. Maar soms zie ik niet alleen verwantschap maar denk ik ook minstens zo goed of zelfs beter werk te maken. Stoer, zelfverzekerd, arrogant? Ik denk nog even verder na.😉